Małgorzata Bąbelczyk - międzychodzianka już ponad rok czeka na drugi przeszczep nerki

Pani Małgorzato, już 25 maja na lokalnym rynku pojawi się kolejna Pani książka, tym razem „Walczę dopóki żyję - przeszczep”. To będzie trzecia część Pani historii...

Małgorzata Bąbelczyk: Tak, zgadza się. 25 maja o godz. 18 w Centrum Animacji Kultury w Międzychodzie odbędzie się wieczór autorski połączony z promocją mojej nowej książki. „Walczę dopóki żyję - przeszczep” jest trzecią częścią i ostatnią. Zbierałam wśród sponsorów pieniądze na jej wydanie. Odzew nie był najlepszy, ale to co zebrałam pozwala na jej wydanie, z czego bardzo się cieszę.

Jak sugeruje tytuł, ta część będzie opowiadała o przeszczepach. Wiem, że Pani cały czas czeka na przeszczep nerki...
Małgorzata Bąbelczyk: Ja czekam na przeszczep już ponad rok. Książka jest gotowa w zasadzie od listopada 2016 roku. Czas niestety bardzo ucieka, a temat jest na tyle poważny, że nie mogę odwlekać dłużej publikacji wydania.

Wszyscy znamy Pani historię, Pani walkę z chorobą, bo opisywała ją Pani w dwóch poprzednich książkach. Dla mnie niezwykłe jest to, że już raz miała Pani przeszczep nerki i można powiedzieć, że wszystkie trudności jakie miały później miejsce, były właśnie następstwem tego przeszczepu. A mimo to walczy Pani o kolejny. Dlaczego?
Małgorzata Bąbelczyk: Ja chcę się po prostu zestarzeć, a jeżdżąc na dializy nie jestem w stanie. Dlatego robię wszystko co możliwe, by otrzymać nową nerkę. Dziś mam 44 lata i wierzę, że wiele jeszcze przede mną. Przy pierwszym przeszczepie zostałam zarażona wirusem WZW t. C. Udało mi się z tego wyjść. Teraz marzę o tym, by wrócić nawet na rynek pracy. Jedyną drogą do tego celu jest dla mnie przeszczep. Z tyłu głowy mam gdzieś myśl, że wiele przeszłam z pierwszym przeszczepem nerki, ale mam nadzieję, że limit złego już w swoim życiu wyczerpałam, i że teraz czekają mnie już tylko dobre rzeczy.

Na drugi przeszczep czeka już Pani ponad rok i ciągle brakuje dawcy. Rozumiem, że to dlatego zabiega Pani o to, by coraz więcej ludzi rejestrowało się w bazach dawców...
Małgorzata Bąbelczyk: Ja na drugi przeszczep czekam od lutego 2016 roku. Cały czas noszę przy sobie telefon i kiedy tylko zadzwoni, to robi mi się gorąco, bo cały czas czekam na telefon ze szpitala. Jak zadzwonią, to tylko wsiadam w samochód i jadę, bo cały czas jestem na to gotowa. Ciągle jednak nie ma dawcy więc staram się nakłaniać ludzi do tego, by myśleli o transplantologii. Wiem, że jest to bardzo trudny temat, którego ludzie się boją. Ale warto się nad tym zastanowić tym bardziej, że często ratuje to komuś życie. Jeśli będzie więcej osób chętnych w bazach dawców, będzie więcej dawców, to będzie i więcej przeszczepów. Na pierwszy mój przeszczep czekałam zaledwie dwa miesiące. Nawet wśród osób, które jeżdżą na dializy są tacy, którzy boją się przeszczepów i nigdy się na nie nie zdecydują. Przyczyny są różne, czasem bardzo indywidualne. Ale trzeba o tym rozmawiać.

A jak to wygląda prawnie? Załóżmy, że po przeczytaniu Pani książki znajdzie się ktoś, kto będzie chciał zostać dawcą organów. Co wówczas należy zrobić?

Małgorzata Bąbelczyk: Według polskiego prawa każda osoba zmarła może być potencjalnym dawcą tkanek i narządów do przeszczepienia, jeśli za życia nie zgłosiła sprzeciwu do Centralnego Rejestru Sprzeciwów. Można to sprawdzić na www.poltransplant.org.pl. Ja zachęcam do zastanowienia się na tym tematem i w razie chęci warto poinformować o tym swoich bliskich. W innym przypadku to lekarze zwracają się z takim pytaniem do rodziny. A wtedy, w momencie śmierci, takie decyzje są wręcz dramatyczne. Warto dołączyć do swoich dokumentów, na przykład do portfela, oświadczenie woli, w którym zgadzamy się na pobranie po śmierci swoich narządów w celu przeszczepiania ich innym. Można o tym w szczegółach poczytać na stronie www.dawca.pl.

Wiem, że rozważaliście kiedyś przeszczep krzyżowy, czyli ktoś z Pani rodziny miał oddać nerkę komuś, a w zamian Pani miała dostać swoją nową nerkę. To też bardzo trudna decyzja...
Małgorzata Bąbelczyk: Ja coraz gorzej znoszę dializy więc kiedyś rozmawialiśmy o takim rozwiązaniu z moim mężem Piotrem i siostrą, którzy chcieli oddać swoje nerki za życia. Nie zgadzam się jednak na to, bo pamiętając moje poprzednie przejścia może być różnie. Przeszczep krzyżowy to dla mnie ostateczność.