Międzychód. Władysława Napierała z Międzychodu 14 grudnia świętowała swoje setne urodziny

Władysławę Napierałę w Międzychodzie znają niemal wszyscy. Jak mówią międzychodzianie, choć to drobnej budowy kobieta, to o wielkim duchu i zawsze obdarzająca wszystkich szczerym uśmiechem. Jak sama przyznaje – życie jej nie oszczędzało – ale mimo to zawsze potrafiła znaleźć światełko w tunelu i akceptować rzeczy takimi, jakie są.

- Panie kochany, co z tego, że ja bym coś chciała, skoro tego nie mogę mieć? Po się się nad tym zastanawiać? Trzeba brać to, co jest, a człowiekowi będzie łatwiej – radzi międzychodzka stulatka. - Jedyne co bym w życiu jeszcze chciała, to by mi ktoś pomógł mój dom wyremontować, bo samej mi już sił brakuje. Gmina chce mój dom rozebrać, a mi dać mieszkanie na ulicy Polnej, ale ja się na to nie godzę. Zostanę tutaj – podkreśla.

Lokal przy ulicy Wioślarskiej 3, w którym mieszka Władysława Napierała to skromne dwa pokoiki. W jednym mieszka Solenizantka, w drugim jej niepełnosprawny syn Jan. Pokoje dzieli wspólny piec kaflowy, w którym rodzina każdego dnia musi palić. Do tego maleńki korytarzyk, łazienka i kuchnia z angielką, by można było nagrzać choćby ciepłą wodę do kąpieli. Do niedawna dach zaciekał, woda lała się do pokoi. Wtedy gmina założyła na dachu nową blachę.

- Opału tam też brakuje, a teraz to wszystko takie drogie jest. Jasiu musi to mieć na swojej głowie – mówi Władysława Napierała, która jeszcze latem tego roku sama w ogrodzie z siekierą drewno rąbała na opał.

Władysława Napierała urodziła się 14 grudnia 1921 roku we wsi Ludwikówka niedaleko Lwowa. Doskonale pamięta swoje rodzinne gospodarstwo, w tym sad jabłoni i grusz. Pamięta też krowę i jałówkę, które rodzina miała. Nieopodal rosły też drzewa z orzechami laskowymi.

- Do kościoła my chodzili. Pamiętam też dobrze, jak zmarła moja mama. Wówczas jako dziecko musiałam iść za trumną ze świecą. Pamiętam to, jak dziś – wspomina.

Rodzina Napierałów z Ludwikówki wyprowadziła się do Sokołowa, kiedy to spalił się im dom. Zdążyli, bo w nocy z 17 na 18 lutego 1944 roku na wieś, której mieszkańcy w większości byli Polakami, napadła Ukraińska Powstańcza Armia (UPA). Spłonęło wówczas 180 gospodarstw. Polaków zabijano siekierami i nożami, do uciekających strzelano. Część ludzi zginęła w płonących budynkach, część zamarzła ukrywając się na polach. Według szacunków, zginęło od 200 do 330 osób.

Po wojnie Napierałowie ruszyli na Zachód. Najpierw trafili do Tomaszowa Lubelskiego, ale miasto nie spodobało się tacie Pani Stanisławy, więc pojechali dalej. Zatrzymali się w końcu w Międzychodzie w jednym z domów przy Placu Kościuszki. Był rok 1954. Stamtąd przeprowadzili się na Wioślarską 3.

Władysława Napierała urodziła trzech synów: Janusza, Henryka i Eugeniusza. Dwóch z nich już nie żyje. Mamą opiekuję się Janusz, który w wieku dwóch lat przeszedł zapalenie opon mózgowych. Solenizantka ma jednak to szczęście, że ma wokół siebie siostrę Dankę i rodzinę Rybarskich, którzy dbają o nią na co dzień.

- Bez nich bym już dawno umarła z głodu - podkreśla mieszkanka Międzychodu.

W dniu setnych urodzin z życzeniami Solenizantce od samego rana śpieszyła cała rodzina, znajomi, a także władze gminy Międzychód. Odwiedził ją m.in. burmistrz gminy Międzychód Krzysztof Wolny, który przekazał Pani Władysławie prezenty, życzenia i list od Premiera Mateusza Morawieckiego.