Człowiek Roku 2015 w powiecie międzychodzkim. Wywiad z Antonim Taczanowskim

Człowiek Roku 2015 w powiecie międzychodzkim. Wywiad z Antonim Taczanowskim

Aby zagłosować, wyślij SMS o treści: PMI.1 na numer 72355 (koszt 2,46 zł z VAT)

Jak związał Pan swoje życie zawodowe z międzychodzką historią?
Po skończonym liceum, od maja 1976 roku rozpocząłem pracę w Bibliotece Miejskiej w Międzychodzie. Objąłem stanowisko kierownika czytelni powiatowej i miejskiej biblioteki. Nie było to tym, co chciałem robić. Interesowała mnie archeologia. Myślałem nawet o studiach w tym kierunku. W bibliotece miałem zostać rok, dwa. Tymczasem Drozdowski namówił mnie, żebym zaczął zbierać dokumenty wiązane z Międzychodem i gminą. W poznańskim Archiwum Narodowym ten teren był białą plamą, jeśli chodzi o dokumenty, więc zachęcał, żebym to zmienił. Poszukiwania, odkrywanie wciągnęło mnie. Zostałem. W 1974 roku zostałem dyrektorem, a na swoje miejsce zatrudniłem Wojtka Łysiaka. Jego obowiązkiem było gromadzenie materiałów dotyczących tego terenu, historii miasta. Jako biblioteka mogliśmy korzystać z wymiany bibliotecznej. Dzięki temu prosiliśmy o materiały z całej Polski i przepisywaliśmy je.

Mówi się, że jest Pan ojcem międzychodzkiego. Co kryje się za tymi słowami?
Po pewnym czasie pracy związanej z gromadzeniem dokumentów, zwrócono nam uwagę na elementy etnograficzne. Zainteresowaliśmy się więc elementami życia codziennego. To kolejna moja pasja i sposób postania muzeum. Kiedy eksponatów było już całkiem sporo zwróciliśmy się, aby dawny budynek magistratu przeznaczyć na muzeum. Plany były inne, bo na dole miała znajdować się sala ślubów, a na piętrze biblioteka. Stropy były jednak zbyt mało wytrzymałe. W ten sposób udało nam się zyskać miejsce, z czasem także meble. Eksponaty mieliśmy. Tak powstało Muzeum Regionalne w Międzychodzie. Nieoceniona okazała się pomoc Zofii Cybulskiej i Marii Wrembel.

Jest też historia ocalonego cmentarza parafialnego...
Przez wiele lat, zresztą do dnia dzisiejszego prowadziłem lekcje dla młodzieży, a 1 listopada spotkania dla mieszkańców opowiadając o wybitnych postaciach tam pochowanych. Do dziś cieszą się zainteresowaniem. Kiedy więc dowiedziałem się, że jest wola aby w miejscu cmentarza powstał park, poprosiłem proboszcza o zorganizowanie spotkania z mieszkańcami. Opowiedziałem im o cmentarzu i decyzja była natychmiastowa. Zawiązaliśmy społeczny Komitet Ratowania Cmentarza. Wystarczyła informacja o takim komitecie, aby kuria widząc zaangażowanie zmieniła swoją decyzję. Uważam, że cmentarz parafialny to ostatni łącznik współczesnego miasta a dawną jego historią.

Jak udawało się Panu godzić wszystkie te społeczne role i obowiązki?
Nigdy mi to nie przeszkadzało. Zawsze udawało mi się to godzić. Praca społeczna daje mi ogromną satysfakcję, że pozostawiam ślady dla kolejnych pokoleń, i że udało nam się odtworzyć historię, o którą wcześniej nie zadbano.

Czy młodzież interesuje się historią?
Zainteresowanie historią nadal jest. Prowadzę wiele prelekcji w szkołach i dla młodzieży. Chętnie poznają lokalne historie, ale interesuje ich też geneza świąt czy innych wydarzeń.

Czy czuje się pan ikoną?
Nigdy nie czułem się ikoną i nigdy tak o sobie nie myślałem. Jestem normalnym mieszkańcem miasta. W Międzychodzie czuje się dobrze i nawet, kiedy miałem możliwość wyjazdu, zdecydowałem się zostać. Żyję tym miastem, tymi ludźmi, historią i bieżącymi wydarzeniami.

Czytaj także:
>> Człowiek Roku 2015 w powiecie międzychodzkim. Nominowani