Mija kolejna rocznica pierwszej z serii drugowojennych wywózek Polaków na Syberię

Wywózka była pełnym zaskoczeniem. Nikt nie wiedział, czego się spodziewać. Uzbrojeni funkcjonariusze NKWD, gdy weszli do mieszkań lub domów spędzali wyrwanych ze snu domowników w jedno miejsce, kazali im się ubrać i wylegitymować, po czym przeszukiwano cały dom w większości po to, by przywłaszczyć sobie cenniejsze rzeczy. Obawiając się, że ojciec rodziny będzie próbował bronić swoich bliskich, był unieruchamiany. Na zabranie kilku podręcznych rzeczy dawano bardzo mało czasu, potem transportowano do bydlęcych wagonów (po 35-50 osób w jednym). Po dwóch-czterech tygodniach pociągi docierały do kilkunastu bliźniaczo podobnych baraków. Tych, którzy zmarli podczas przewozu, zostawiano po drodze na przypadkowych stacjach lub w rowach. Na miejscu pracowali w okropnych warunkach, dla wielu młodych ludzi żyjących w obecnych wygodnych czasach, wręcz niewyobrażalnych. Polacy byli traktowani jak ludzie niższej kategorii, pozbawieni wszelkich praw, którym powtarzano, że "Polski już nigdy nie będzie". Na tych ziemiach około 1/3 ludzi straciło życie. Przez blisko 45 lat trwało pełne milczenie o tych faktach, a nawet celowe fałszowanie, co spowodowało nieodwracalne skutki, luki w zbiorowej pamięci Polaków o historii.
- Dlatego Związek Sybiraków z Międzychodu, od początku swego istnienia w 1989 roku, stara się nadrobić stracony czas i zachować w pamięci to, co jest jeszcze do odtworzenia. Z tego też powodu spotykamy się z młodzieżą, tworzymy znaki pamięci, fundujemy sztandary, stawiane są pomniki- mówi Adam Nowak z Koła Związku Sybiraków, który na sierakowskim cmentarzu parafialnym przypomniał o losach Sybiraków wszystkim zebranym.
Głównym celem przybycia zaproszonych gości, bliskich rodzin sybirackich, jak i osób chcących uczestniczyć w tym wydarzeniu, było oddanie pamięci w postaci tablic na grobach dwóch rodzin. Jedna z rodzin nosiła nazwisko Grupa. 13 kwietnia 1940 zostali zmuszeni by wyjechać wraz z czterema pociechami, z piątym pani domu była w ciąży. Maluszek niestety długo nie pożył, został tam. Do Ojczyzny wrócili w 1946 roku. Druga rodzina to Śliwińscy, którzy wyjechali wraz z trojgiem dzieci. Nie wszyscy wrócili do kraju. Głowa rodziny, pan Józef, został odłączony od rodziny i słuch o nim zaginął.
Odsłonić tablice miały zaszczyt dziś już dojrzałe osoby, które przeżyły wysiedlenie. Odsłoniły je wraz z fundatorem tablic Witoldem Maciołkiem i Romanem, Krugiem, który wraz z gimnazjalistami Zespołu Szkół objął patronatem oznaczone groby sybirackie. Po odsłonięciu tablic złożono kwiaty i znicze, po czym proboszcz sierakowskiej parafii Zbigniew Woźniak poświęcił je.
Dzięki Kołu Związku Sybiraków z Międzychodu, w powiecie takich tablic nagrobnych jest więcej. W Międzychodzie są 23 tabliczki na mogiłach sybirackich, którymi opiekuje się Renata Galas wraz z uczniami, w Kamionnie 1, nad którym patronat objęła Szkoła Podstawowa, a w Kwilczu w najbliższym czasie będą 4.
-uważamy, że zaznaczenie na grobach faktu i okresu zesłania jest utrwaleniem w powszechnej pamięci faktów historycznych, które to przez lata starano się nam z pamięci wymazać. Z roku na rok Sybiraków jest coraz mniej, więc dopóki jesteśmy powinniśmy uświadamiać innych, co się stało- podkreśla Adam Nowak. I ze łzami w oczach podziękował młodym ludziom, działaczom Towarzystwa Miłośników Ziemi Sierakowskiej, fundatorowi tablic, opiekunom grobów, Księdzu, którzy wyrazili chęć spotkania by podzielić się wspomnieniami i oddać hołd tym rodzinom, jak i wszystkim, którzy tam cierpieli.