Międzychodzianie chcieli książki dla dzieci: Napisała ją Magdalena Ludwiczak [WYWIAD]

Wydałaś sześć powieści dla dorosłego czytelnika, a teraz dla dzieci. Czy to zmiana gatunku na stałe?
Otóż nie, ponieważ zawsze pozostanę pisarką, która zajmuje się literaturą piękną dla dorosłych. „Kadelkowe rozterki” to książeczka o którą upominali się moi dorośli czytelnicy, bowiem większość z nich ma dzieci lub wnuki. Byłam daleka od realizacji tego pomysłu, aż do momentu kiedy przyszła wena. No i stało się.

Czy to są bajki?
Nie, istotną cechą bajki jest alegoryczność, a w mojej książce znajduje się dwanaście opowiadań dotyczących codziennego życia małych dzieci. Taki świat widziany oczami dziecka, przedstawiony przez narratora.

Dla kogo skierowane są te opowiadania?
Przede wszystkim do dzieci od 3 do 10 lat.

Co było Twoją inspiracją do napisania ich?
Jestem mamą dwójki dzieci, dzisiaj już dorosłych, jednak przeżycia i sytuacje związane z ich wychowaniem nie idą w zapomnienie i ożywają za każdym razem, kiedy wezmę do ręki. W dodatku na co dzień pracuję z dziećmi w bibliotece i Towarzystwie Przyjaciół Dzieci, więc śmiesznych historyjek wokół nie brakuje.

Jaką funkcję, jeśli można tak powiedzieć, pełnią te opowiadania?
Celem tych treści jest przede wszystkim rozrywka i pretekst, by dzieci spędzały więcej czasu z rodzicami poprzez wspólne czytanie. Książka może też być przedmiotem dydaktycznym, ponieważ zawarty w niej tekst jest napisany dużą czcionką, by te dzieci, które uczą się czytać mogły na niej ćwiczyć. Duże liternictwo jest też zaletą dla czytających babć i dziadków, dla których komfort czytania nie jest bez znaczenia. Nie brakuje w niej też wątków w których zwracam uwagę na czające się na nasze pociechy niebezpieczeństwo, tak jak to opisuję w rozdziale „Nie rozmawiaj z nieznajomym”. Pamiętam swój strach o to, by moje dziecko nie oddaliło się z nikim obcym. Według mnie, tego typu rozmów nigdy nie jest za wiele.

Pomyślałaś o wszystkich. Ilustracje są kolorowe i jest i tyle ile opowiadań. Kto je wykonał?
Wydawca, wiedząc, że jestem z wykształcenia plastykiem, namówił mnie bym zrobiła je sama, choć początkowo bardzo się temu opierałam. Ostatecznie pomysł książki autorskiej, takiej którą tworzy się samemu, zaczynając od tekstu, a na ilustracji kończąc, bardzo mi się spodobał. Nie jest tego typu książek aż tak wiele na rynku wydawniczym, dlatego cieszę się, że moja do nich dołączyła.

Zauważyłem, że na końcu są ilustracje do kolorowania...
To pomysł wydawcy, by dzieci, które otrzymają książkę mogły na bazie konturów stworzyć swoją wersje kolorystyczną przedstawionych ilustracji. Znak „Czytaj i Koloruj” identyfikuje te książkę.

Zauważyć można patronat biblioteki i miasta Międzychód. W jaki sposób wspierają lokalna instytucja oraz urząd?
Tak. Kilku moim książką patronują przyjazne mi instytucje. Jest to dla mnie bardzo miłe, bo wiem, że mnie wspierają i cieszą się z moich sukcesów. Za to bardzo dziękuję. Odwdzięczam się pracą i dobrą, mam nadzieję, powieścią. Warto wspomnieć, że „Tęskniąc w obie strony” została Książką Jesieni 2018 roku i Książką Roku 2018 w kategorii z historią w tle w plebiscycie internautów. Oddano na nią prawie 3 tysiące głosów! To bardzo wiele. Tej książce patronuje i biblioteka, i miasto Międzychód. W dodatku okazuje się, że jest tytułem najczęściej wypożyczanym w naszej bibliotece i zajmuje pierwsze miejsce.

Jakie masz zawodowe plany najbliższe miesiące?
Kończę siódmą powieść, nie zabraknie też spotkań autorskich dla dorosłych. Odbędę cykl spotkań w szkołach podstawowych i przedszkolach związanych z promocją opowiadań.