Człowiek Roku 2015 w powiecie międzychodzkim. Wywiad z Wacławem Napierałą

Człowiek Roku 2015 w powiecie międzychodzkim: wywiad z Wacławem Napierałą

Aby zagłosować, wyślij SMS o treści: PMI.7 na numer 72355 (koszt 2,46 zł z VAT)

Skąd decyzja o zostaniu stolarzem?
Ojciec jest stolarzem i uczył mnie fachu od najmłodszych lat. W rodzinach rzemieślniczych dzieci uczą się bezwiednie przy ojcu i tak też było w moim przypadku. Początkowo razem pracowaliśmy w spółdzielni, ale kiedy ta upadała trzeba było podjąć jakieś kroki. Zdecydował, że założę własny zakład stolarski. Byłoto1 992 roku po 10 latach pracy w zawodzie.

Nie bał się Pan ryzyka?
Byłem młody i nie myślałem o ryzyku. Trzeba było coś robić. Zaczynałem bez kapitału, bez maszyn. Miałem tylko te narzędzia, które udało nam się zgromadzić podczas pracy w spółdzielni. Dostawaliśmy tam narzędziowe, za które kupowaliśmy narzędzia, chociaż były trudno dostępne. Od samego początku warsztat działał na Wielowsi, a po dwóch latach udało mi się kupić maszyny. Obecnie produkujemy meble na wymiar, pod zabudowę. Dziś warsztat prowadzą ze mną synowie. Chciałem żeby zostali w zawodzie, ale decyzję, czy zwiążą się ze stolarstwem zostawiłem im.

Od lat 90. jest Pan zrzeszony w Cechu Rzemiosł Różnych, od kilku lat pełni Pan funkcję Starszego Cechu. Najlepiej zna Pan te realia, co jest więc bólem rzemieślników?
Niedofinansowanie i brak pomocy ze strony państwa. Potrzebne jest inne podejście do małych rzemieślników, ponieważ obecnie czujemy się jak niewolnicy. Konieczne jest dostrzeganie problemów, a nie tylko nadzorowanie. Obecnie rzemieślnicy są postawieni na równi z przedsiębiorcami, ponieważ obowiązują ich te same rygory. Trudno jednak porównać jednoosobowy warsztat z kilkusetosobową firmą.

Jakie są zatem plusy bycia rzemieślnikiem?
Warto najpierw zauważyć, że rzemieślnicy to osoby zrzeszone w Cechu, ponieważ są też osoby wykonujące zawody rzemieślnicze, aby zarobić na chleb. Robią to z konieczności, aby utrzymać rodzinę, Największą zaletą przynależności do Cechu jest poczucie wspólnoty oraz świadomość, że ktoś reprezentuje nasze interesy.

Wśród rzemieślników toczy się dyskusja dotyczącą kształcenia uczniów. Jakie jest Pana zdanie?
Wspieram ideę kształcenia uczniów. To najbardziej wydajny system szkolenia, Jeden nauczyciel wykształci 2-3 uczniów. Ponadto uważam, że proporcje powinny się zmienić i kształcenie zawodowe powinno przeważać nad teoretycznym. Co prawda, w szkole zawodowej obecnie jest tylko 9 klas, ale wynika to z niżu demograficznego. Zainteresowanie nauką zawodu wzrasta.

Jak wyglądały prace nad publikacją o Cechu Rzemiosł Różnych w Międzychodzie, której jest Pan autorem?
Praca nad monografią zajęła mi ponad 5 lat. Najstarszy istniejący dokument to statut szewców z 1 lipca 1630 roku przechowywany w Archiwum Państwowym w Poznaniu. Warto podkreślić, że dzieje Międzychodu, Drezdenka i Sierakowa są powiązane w sensie działalności rzemieślniczej. W ostatnim czasie dotarły do mnie kolejne informacje, dlatego myślę o drugim uzupełnionym wydaniu.

Otrzymał Pan najwyższe w Polsce odznaczenie Cechowe. Jak Pan myśl – co było powodem tej decyzji?
Byłem zaskoczony tą decyzją, ponieważ w Polsce istnieje 479 Cechów i 180 spółdzielni. Wszyscy są zrzeszeni w Związku Rzemiosła Polskiego. Szablę Kilińskiego od 1999 roku do chwili obecnej przyznano 445 osobom. To odznaczenie za całokształt działalności na rzecz rzemiosła. Ważnym wyróżnienie jest dla mnie także Kordzik Wielkopolski, którym wcześniej wyróżniony został mój dziadek.

Czemu ma służyć Ośrodek Kształcenia Kursowego?
Powstał z dwóch powodów. Pierwszy to sposób an podratowanie finansów Cechu. Drugi to stworzenie możliwości kształcenia się na miejscu. Chcieliśmy, żeby rzemieślnicy, ale także mieszkańcy mogli odbywać kursy i szkolenia bez konieczności wyjazdów.

Czytaj także:
>>Człowiek Roku 2015 w powiecie międzychodzkim. Wyniki